Mąż się ze mnie śmieje, że noszę różowe okulary

dina & bro

Sierpień bieżącego roku, wyprawa nad morze. Idziemy sobie aż tu nagle słyszę słodki szept: kup mnie, kup mnie... Rozglądam się niepewnie. Patrzę, okularki. Ale jakie! Cholera, nie mogłam się opanować. Przecież one są bezbłędne. Wracam do domu, cholernie z siebie zadowolona. Wygrałam szczęście na loterii. Te oksy czekały specjalnie na mnie. Kipię radością i wręcz nie mogę doczekać się, kiedy pochwalę się moim genialnym zakupem mojemu Mężowi. Dumna z siebie (naprawdę nieziemsko szczęśliwa) wkroczyłam do domu i od progu wołam: Pacz, Mężu, co sobie kupiłam?! Patrzę na niego, on na mnie i z beki nie może.

"Masz to zamiar nosić?"

Mówi takim tonem, że cała magia pryska. Czterema słowami mnie znokautował. Zabrał mi radość. Okularkowe love prysło jak bańka mydlana.

Ale tak sobie myślę, że w sumie ten kpiarski ton był zupełnie zbędny. Jakbym jemu kazała je nosić! Kupiłam je dla siebie, bo mi się spodobały i... TAK, mam zamiar je nosić. Ciągle próbuję nauczyć się, że zdanie innych powinno znajdować się w hierarchii niżej niż moje. Nawet, jeśli jest to zdanie męża (sorry, honey :D). Miałabym nie nosić czegoś, bo komuś się to nie podoba? Mimo że jest świetne i mnie samej podoba się wręcz obłędnie? Z jakiego powodu? Żeby się komuś przypodobać, podlizać, żeby przypadkiem nie stać się obiektem kpin? Nie wiem, czy jest to wystarczający powód.
To taka niezbyt przyjemna cecha, to takie branie sobie za bardzo do serca tego, co ludzie powiedzą. Nierzadko przeżywamy swoje życie pod dyktando innych ludzi, zgodnie z ich wizją i wymaganiami. Tylko dlaczego? Jaki jest sens w tym, żeby pomniejszać swoje własne zdanie i nie czerpać ze swojego życia na maksa. Pewnie, słuchanie rad i konstruktywnej krytyki, ustosunkowanie się do nich - jak najbardziej. To jest jedna rzecz. Ale takie stuprocentowe poddawanie się czyjejś opinii jest na dłuższą metę krzywdzące dla nas samych. Zatracamy swoje ja, stajemy się tylko realizacją wymagań innych ludzi. A przecież nie taki jest sens, prawda?
Nie podobają Ci się moje okulary? Okej, szanuję Twoje zdanie. To przecież kwestia gustu. Mi się podobają jak cholera. I mam je zamiar nosić z podniesioną głową.

Ściskam serdecznie, 

♫  Vance Joy - Georgia